« جاودانه »

باید

انتظار کشید

ویرانی سخت صدایی

که میان آوار درد

شعله کشید

در بغض حنجره های

رو به انحطاط

□

و نگاهی که

قطره قطره

فرو می ریزد

برلبان یخ زده ی التهاب

و من

هم چنان

پیرامون باور از دست رفته

پایم می لغزد

□

شبهی خوفناک است _ آه

تصویر تقدیر رقم خورده ی ما

باید غصه ها را بر خاطر چشم ها نگاشت

همزاد لحظه های بارانیم

□

سکوت

درد

اضطراب

_ بی گمان

آویزه ی شعرها خواهد شد

اگر

روزی

برکه ی نگاهم

بی هُـرمِ چشم هایت

یخ بسته شود

□

کوتاه بود

آه –

زیستن دستهایمان

در طراری پیکرها

ولی – نه

دلبسته می شود

جاودانگی

به تکرارنامی

که قرین آفتاب خواهد شد.

                                  مهــسا رضــایی  - 20 تیر ماه 1382