آواره

دیشب-

تمام رویاهای کبود ترک خورده ام

در مقابل چشمهایم

خرد و خاکستر شدند

و غافل وار

بر پیکر سست باد

نشستند و رفتند

□

آه –

کابوس نبود

حقیقت رقم خورده ی

یک انتظار بود

آری

باورم نمی شود

باورم نمی شود

حالا – حتی تو هم

زیر آوار تکه های وجودم

گم می شوی

□

درد سختی است

مهربان !

با تو می گویم

اینک –

تمام لحظه های غبار آلودم را

بر دوش می کشم

و به دنبال لحظه ای می گردم

که صمیمیت روشن یک نگاه را

میان سایه های سیاه تردید

حس کرده بودم.

□

و من همچنان

آواره

تکیده

و پریشان خواهم ماند

مثل شعرهای خودم

تا شاید

پیداکنم

ردّ حقیقتِ بهت زده ی

دیروز را

                            مهسا رضایی-28 تیر ماه 1380