«شاعر دریایی»

«تقدیم به فریدون مشیری»

... .

و تو همان شاعر دریایی

 _ شاعری که تنها از دریا

مروارید های مهر را می چید _

همان شاعر دیار آشتی

نمی دانم

نمی دانم

چگونه دلت آمد بگذری

از دریا

از ابر

از کوچه

از بهار

□

آه باران!

حالا نیستی

که ببینی

یلدا – با آن گیسوان بلندش  -

چگونه با اندوهی سنگین

خاموشی را می گذراند

«تا باغ روشن فردا»

□

بیقرار تر از دریا!

تو بهار را باور می کنی

ولی حرفهای مرا

نه –

آخر گناه دریا  چه بود که دل به تو بست

گناه آن کوچه ی خلوت

با آن اندوه دلنشین

چه بود

که تنها

تو را عاشق یافت.

آه تو نمی دانی

حالا  - همه ی کوچه های این شهر بوی تنهایی کوچه ی ترا می دهند

□

و اینک

این منم

که تنها عابرآن کوچه ی فراموش شده ام

«بی تو امّـا به چه حالی

من از آن کوچه گذشتم»